Ένα από τα πράγματα που μπορεί να πέσουν βαριά στο στομάχι είναι αυτή η λέξη «αποβιομηχάνιση», μια εννοιολογική κατασκευή που μοιάζει πολύ με τζατζίκι: παίρνεις μπόλικο στερεότυπο, μερικά ιδεολογήματα λιωμένα στο γουδί ή περασμένα από ειδική πρέσα, μια πρέζα ψέμα και τριμμένες αυταπάτες, κατά προτίμηση μικροαστού. Τα ρίχνεις όλα αυτά σε μεγάλο δοχείο, ενίοτε και βαρέλι, ανακατεύεις με το χέρι και …έτοιμο. Το σερβίρεις και όπως κάτσει. Για να μην παρεξηγηθώ, το τζατζίκι είναι ωραίο και καθόλου βλαπτικό για το στομάχι, ενώ η αποβιομηχάνιση απλά δεν τρώγεται. Αυτά συμβαίνουν όταν ακολουθείς μαγειρικές λύσεις στην επιστήμη.
Με δεδομένη την καταστατική μου απέχθεια για την έννοια της αποβιομηχάνισης, θα προσπαθήσω να την εξετάσω δίνοντάς της μια ευκαιρία, αυτήν την ευκαιρία μάλιστα που δεν της έχουν δώσει αυτοί που την επικαλούνται.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Lenin Reloaded, 4 Μάρτη 2013

Κατεβάστε εδώ

{edocs}/images/PDF/out_there/oped/Labrinidis_deindustr_2013.pdf,100%,500{/edocs}